بهاری که خزان شد (4)

…قسمت قبلفصل چهارمطعمه ی گرگﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﺪﻧﻢ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺗﮑﻮﻥ ﺭﯾﺰ ﻭ ﺩﺭﺷﺘﯽ ﺑﺎﻻ‌ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﻪ ﺍﻣﺎ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻓﮑﺎﺭﻡ ﺍﻭﻧﻘﺪﺭﯼ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﭘﺎﺭﺷﻮﻥ ﮐﻨﻪ.ﭼﺸﻤﺎﻡ ﺩﺍﻏﻦ..ﺩﺍﻏﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ…ﺍﺷﮑﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﭘﻠﮏ ﻫﺎﻡ ﺗﻠﻨﺒﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺭﺍﻩ ﻓﺮﺍﺭﯼ ﻣﯿﮕﺮﺩﻥ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻦ ﻭ ﺑﻮﺩﻧﺸﻮﻥ ﺭﻭ ﺟﺎﺭ ﺑﺰﻧﻦ.ﺑﻬﺎﺭ…ﯾﻌﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﯾﯽ؟…ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺍﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﺎﺕ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ؟؟؟…ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻋﻤﻮﺕ ﻧﺬﺍﺷﺖ ﺑﯿﺎﯼ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺭﻭ ﺯﯾﺮ ﻣﺸﺖ ﻭ ﻟﮕﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﮐﺮﺩﯼ؟؟؟…ﺍﯾﻦ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﻮﻥ ﺑﻮﺩﯼ ﺑﺎﺑﺎﺕ ﺍﺯﺕ ﻗﻮﻝ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺑﺎﺷﯽ؟؟؟ﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ…ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﺑﻬﺶ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﮐﺮﺩ…ﺗﻮ ﺍﻻ‌ﻥ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ.ﺳﺮﻡ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺩﺭﺩ ﻣﯿﮑﺮﺩ،ﺯﯾﭗ ﮐﯿﻔﻢ ﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﻭﺍﺯ ﺗﻮﯼ ﭘﺎﮐﺖ ﺳﺮﺥ ﺳﯿﮕﺎﺭﻡ ، ﯾﻪ ﻧﺦ ﺭﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺸﯿﺪﻡ.-ﺩﺍﺭﯼ ﭼﯿﮑﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺩﺧﺘﺮﻡ؟؟؟ﺡﯿﻒ ﺟﻮﻭﻧﯿﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ؟؟؟ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﯿﺮﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻐﻞ ﺩﺳﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮﺩﻭﻧﻢ ﻭ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﻨﻢ.ﭼﯿﻦ ﻭ ﭼﺮﻭﮎ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺸﻮﻥ ﻣﯿﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎﻻ‌ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪﻩ ﻭﻟﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪﺵ…ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺎﺵ ﺟﺎ ﺧﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﯾﻪ ﺣﺲ ﺧﺎﺹ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯿﮑﻨﻪ…ﯾﻪ ﺣﺲ ﺁﺭﺍﻣﺶ.ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﻭ ﺍﺯﺵ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﯿﮕﺎﺭﻡ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ.ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺍﻻ‌ﻥ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺘﻤﻪ ﻫﻤﻮﻥ ﺑﻬﺎﺭ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺸﻢ؟؟؟ﯾﻪ ﺟﺮﻗﻪ، ﯾﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ، ﯾﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ.ﭘﺎﮐﺖ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺭﻭ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺘﻢ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺷﯿﺸﻪ ی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺍﻭﻥ ﺭﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ .ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﯿﺮﺯﻥ ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﺤﻮﯾﻠﺶ ﺩﺍﺩﻡ.ﺣﺎﻻ‌ ﭼﯽ؟؟…ﺑﺎﯾﺪﭼﯿﮑﺎﺭ ﮐﻨﻢ؟؟؟…ﺑﺮﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟؟؟ﺑﮕﻢ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﻢ ﺭﻭ ﺗﻤﻮﻡ ﮐﻨﻢ؟؟؟…ﺍﻭﻧﻮﻗﺖ ﻋﻤﻮﻡ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ؟؟؟ﺳﯿﻞ ﺍﻓﮑﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﯿﺎﻭﺭﺩﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﻭ ﺍﺯﻡ ﻣﯽ ﺭﺑﻮﺩﻥ….ﺭﻗﺺ ﻧﻮﺭ ﭼﺮﺍﻍ ﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﭼﺸﻤﻢ ﺭﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﻣﯿﺪﺍﺩﻥ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﭘﻠﮑﻬﺎﻣﻮ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ…ﺑﺎ ﺗﮑﯿﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﺳﺮﻡ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ.-ﻣﻤﻨﻮﻥ ﺁﻗﺎ ﺍﮔﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻭﺍﯾﺴﯿﺪ.ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻣﺴﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﺮﺩ…ﺗﻮﯼ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ…ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯿﻢ ﺭﻭﯼ ﻋﺪﺩ ﻫﺸﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﻃﺮﺡ ﺭﻓﺎﻗﺖ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ.-ﻣﻤﻨﻮﻥ ﺁﻗﺎ ﺍﮔﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻭﺍﯾﺴﯿﺪ.-ﭼﺸﻢ-ﻓﻘﻂ ﺩﮐﻤﻪ ﯼ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﻋﻘﺐ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﯿﺪ.ﺣﺎﻻ‌ ﭼﯽ؟؟؟…ﻣﻦ…ﺍﯾﻨﺠﺎ…ﺑﺎ ﺩﻭﺗﺎ ﭼﻤﺪﻭﻥ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺘﺎﻡ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﻭ ﭼﺎﺷﻨﯿﻪ ﯾﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺧﯿﺎﻝ.ﺗﺸﻨﮕﯿﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺗﺮﻣﯿﻨﺎﻝ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﺸﻢ…ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﺏ ﺭﻭﯼ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻫﺎﯼ ﺳﻨﮕﯽ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﺳﺮﻡ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ.ﻣﺎﻩ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﺸﻌﻞ ﺑﻮﺩ…ﯾﻪ ﻣﺸﻌﻞ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺩﻝ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻭ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺷﺐ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻭ ﺑﯽ ﻣﻬﺎﺑﺎ ﺑﺬﻝ ﻭ ﺑﺨﺸﺶ ﻣﯿﮑﺮﺩ.ﻧﮕﺎﻩ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺗﻢ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺘﻢ…ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻓﺮﻭﻍ…ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﻮﺩﻥ…ﯾﻪ ﻣﺸﺖ ﭼﺮﺍﻍ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﺮﺩﻩ.ﺗﻮ ﺷﺒﯿﻪ ﮐﺪﻭﻣﯽ ﺑﻬﺎﺭ؟؟…ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﻣﺸﻌﻞ ﭘﺮ ﻧﻮﺭ ﯾﺎ ﯾﻪ ﻣﺸﺐ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﯽ ﻓﺮﻭﻍ؟؟ﯾﻪ ﺟﺮﻗﻪ ﯾﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﯾﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ…ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺳﺎﮎ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺪﺭﮐﻢ ﺭﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺸﯿﺪﻡ…ﺁﺭﻩ…ﺧﻮﺩﺷﻪ.ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮﮐﺰ ﺷﻬﺮ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ…ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﯾﻪ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻢ…ﯾﻪ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻓﺘﻮﮐﭙﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ.-ﺳﻼ‌ﻡ ﺁﻗﺎ-ﺳﻼ‌ﻡ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ-ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺗﮑﺜﯿﺮﺗﻮﻥ ﺳﺎﻟﻤﻪ؟-ﺑﻠﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪﺍﺭﻩ…ﺍﻣﺮﺗﻮﻥ؟-ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﺳﻔﯿﺪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ،ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﯿﭽﯽ.ﭘﺴﺮ ﺟﻮﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﻻ‌ﻥ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺟﺎﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ با یه ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﺁ ﭼﻬﺎﺭ ﻭ ﯾﻪ ﻗﯿﭽﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺍﻭﻣﺪ.-ﻣﻤﻨﻮﻥﻣﺪﺭﮐﻤﻮ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻗﯿﭽﯽ ﯾﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﺍﺯ ﮐﺎﻏﺬ ﺭﻭ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺭﻭﯼ ﮐﻠﻤﻪ ﯼ ﮐﺎﺭﺩﺍﻧﯽ.-ﻣﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﭙﯽ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ؟…ﻓﻘﻂ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻡ ﮐﻠﻤﻪ ﯼ ﮐﺎﺭﺩﺍﻧﯿﺶ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﺎﺷﻪ.ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﺵ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﮐﻢ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺗﮑﺜﯿﺮ ﺭﻓﺖ،ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﻭﯾﺘﺮﯾﻦ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﻭﻥ ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪﻡ.-ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﮐﭙﯽ ﻭ ﻣﺪﺭﮐﻢ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﺮﺩﻡ.-ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻭﻑ ﻫﺎﯼ ﭼﺎﭘﯽ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ؟-ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﯿﺨﻮﺍﯾﺪ؟-ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﯽ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﺵ ﮐﭙﯽ ﺑﮕﯿﺮﻡ.ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﻻ‌ﻥ ﺑﺎ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﺩﺭﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ.ﮐﺎﺭﺵ ﺩﻩ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻮﻝ ﻧﮑﺸﯿﺪ…ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺪﺭﮐﻢ ﺭﻭ ﺩﯾﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ ﺁﺭﺯﻭ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ ﻭ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﺮﺩﻥ ﭘﻮﻝ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻡ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺗﺎﮐﺴﯿﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺩﺭﺑﺴﺖ…-ﮐﯿﻪ؟؟؟-ﻣﻨﻢ ﺑﻬﺎﺭ…ﺩﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﮐﻦ ﯾﺦ ﺯﺩﻡ.ﻭﻗﺘﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﺟﯿﻎ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﺴﺘﺮﻥ ﺭﻭ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺁﯾﻔﻮﻥ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺑﯽ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺦ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ…ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﺑﻬﺎﺭ؟؟…ﻭﺟﻮﺩﺕ ﻣﻬﻤﻪ…ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺍﻫﺮﺕ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﮎ ﻫﺎﻡ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺁﺭﻭﻡ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﻮﯼ ﺣﯿﺎﻁ…ﻣﻨﺘﻄﺮ ﺑﻮﺩﻡ…ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﮔﺮﻡ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻫﻮﺍﯼ ﺳﺮﺩ…ﻫﻮﺍﯼ ﺳﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﻧﻢ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﯿﮑﺮﺩ.ﻧﺴﺘﺮﻥ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﺩﺧﺘﺮ؟؟؟ﭼﺮﺍ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ؟؟؟ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﻭﻗﺖ ﺷﺐ؟؟؟-ﻋﻠﯿﮏ ﺳﻼ‌ﻡ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺏ…ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻮﻟﯽ…ﺑﺬﺍﺭ ﺍﻭﻝ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺳﯽ ﺑﻌﺪ ﺳﻮﺍﻻ‌ﺗﻮ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺑﭙﺮﺱ.ﻫﻤﯿﻨﺠﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻭ ﭘﺮﺕ ﮐﺮﺩ ﺗﻮﯼ ﺑﻐﻠﻢ…ﺧﯿﻠﯽ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﺑﻐﻞ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﻧﺴﺘﺮﻥ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﺕ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﺑﺠﯽ…ﻣﯿﺪﻭنی ﺍﺯ ﮐﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‌ ﻧﺪﯾﺪﻣﺖ ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺖ؟-ﻣﻨﻢ ﺩﻟﺘﻨﮕﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮﻡ…ﺣﺎﻻ‌ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻣﯿﺸﻢ.ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪﻡ…ﻧﻮﺭ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻭ ﻻ‌ﻣﭗ ﻫﺎﯼ ﮐﻢ ﺟﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﯿﺰﺩﻥ ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩﯼ ﺣﯿﺎﻁ ﺧﻮﻧﻪ ﺭﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﻨﻦ…ﺣﻮﺽ ﺁﺏ ، ﮔﻠﺪﻭﻥ ﻫﺎﯼ ﺳﻔﺎﻟﯽ ، ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎﯼ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﻭ ﻧﺎﺭﻧﮕﯽ ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﮑﺮ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻡ ﻧﺴﺘﺮﻥ ﺭﻭ ﺁﺭﻭﻡ ﺑﯿﻦ ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎﻡ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮﻥ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﯾﻢ.-ﻣﺎﻣﺎﻥ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟؟ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ؟؟ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻧﺴﺘﺮﻥ ﺑﮕﯿﺮﻡ…ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ…ﻣﺎﺩﺭﻡ..ﻣﺎﺩﺭﯼ ﮐﻪ گرﺩ ﭘﯿﺮﯼ ﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻣﻨﻮ ﺗﻮﯼ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻡ ﻭ ﭘﺮ ﻣﻬﺮﺵ ﺑﮕﯿﺮﻩ…ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﯼ ﭘﺮ ﻣﺤﺒﺘﺶ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎﻡ ﺑﺘﮑﻮﻧﻪ.ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻣﯿﻮﻥ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺯﺵ ﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﺸﺎﺭﺵ ﺩﺍﺩﻡ.ﻋﻄﺮ ﺗﻨﺶ ﻣﺴﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮﺩ…ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﻣﻢ ﺭﻭﯼ ﺷﻮﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯿﺰﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﻫﻦ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﮕﻢ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺩﺳﺘﺎﺵ ﺑﻮﺩﻡ…ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﭼﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺍﻣﺎ…ﺍﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻗﻔﻞ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻬﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﺭﻭ ﻣﯿﺸﮑﻮﻧﺪﻡ.ﺍﺯﺵ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.-ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩﻩ.ﺑﺎ ﺑﺮ ﺧﻮﺭﺩ ﻫﻮﺍﯼ ﮔﺮﻡ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﭼﺸﻤﺎﻡ ﺭﻭ ﺑﺴﺘﻢ ﻭ ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪﻡ…ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺑﻮﺩﻡ…ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻭ ﺁﺩﻣﺎﺵ.ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﺩﻭﺗﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻧﺎﺗﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﺍﺯﻡ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻣﺎ ﺧﺴﺮﻭ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﻭﻥ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺭﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩ.-ﺳﻼ‌ﻡ…ﺧﺴﺮﻭ ﺳﻼ‌ﻡ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ…ﺭﺳﺪﻥ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ.ﻟﺤﻦ ﻧﯿﺶ ﺩﺍﺭﺵ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ…ﻣﺪﺭﮎ ﺟﻌﻠﯿﻢ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺟﻠﻮﺵ…ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﯾﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻡ…ﯾﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ دور تا دور مﯿﺪﻭﻥ رزم بﭽﺮﺧﻪ ﻭ ﺭﺟﺰ ﺧﻮﻧﯽ ﺑﮑﻨﻪ.-ﺑﺒﯿﻦ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﻣﺸﮑﻠﺖ ﭼﯿﻪ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﻮﯼ ﻏﺮﺑﺖ..ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﻭﺍﯾﺴﺎﺩﻡ ﻭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﯼ ﺗﻼ‌ﺷﻢ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺭﮐﯿﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ.ﺧﺴﺮﻭ ﻫﻪ…ﭼﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺗﺎ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﭘﺎﺭﻩ ﺩﺳﺘﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺁﺧﺮﺵ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯼ ﺗﻮﯼ ﻣﻄﺒﺦ ﻭ ﺁﺷﭙﺰﯼ ﮐﻨﯽ ﻭ ﮐﻬﻨﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﺸﻮﺭﯼ…همین.ﺍﺯ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻬﺎﺵ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺣﺮﺻﻢ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﻡ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺪﻭ ﻭﺭﻭﺩﻡ ﺟﻨﮓ ﺍﻋﺼﺎﺏ ﺭﺍﻩ ﻧﻨﺪﺍﺯﻡ ﻭ ﺁﺭﻭﻡ ﺑﺮﻡ ﺗﻮﯼ ﺍﺗﺎﻗﻢ…-ﺑﺎﺯ ﮐﻪ ﺩﻣﻐﯽ…ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻫﺴﺖ ﭼﺘﻪ ﺑﻬﺎﺭ؟؟ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻭﻣﺪﯼ ﻭ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﻭ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﺣﺒﺲ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟؟ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﭘﺘﻮ ﺻﺪﺍﻡ ﺭﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺩﺍﺩﻡ.-ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻧﺴﺘﺮﻥ ﺑﺬﺍﺭ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ.ﺑﺎ ﻏﯿﻆ ﭘﺘﻮ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﻡ ﮐﻨﺎﺭش زﺩ…-ﻣﯿﮕﻢ ﭼﺘﻪ؟؟ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮﺗﻢ …ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻥ.ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﻭﺍ ﺑﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﺍﺷﮑﺎﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻡ ﺳﺮ ﺧﻮﺭﺩن ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻭﻣﺪﻥ.-ﺑﻬﺎﺭ؟؟ ﭼﺮﺍ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮﻡ؟ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻧﻮﮎ ﺍﻧﮕﺸﺘﺶ ﺍﺷﮑﺎﻣﻮ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩ.ﺩﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﻨﻢ…ﺍﻭﻧﻘﺪﺭﯼ ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﺗﻮﯼ ﺩﻟﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺍﮔﻪ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻧﻢ ﻭ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﻧﮑﻨﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻣﺘﻼ‌ﺷﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﻟﺐ ﺑﺎﺯ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻭ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﺩﻡ.ﮔﻔﺘﻢ…ﺍﺯ ﻣﺤﺴﻦ…ﺍﺯ ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺘﯿﺶ…ﺍﺯ ﻣﺮﯾﻢ…ﺍﺯ ﺣﺎﻣﺪ…ﺍﺯ ﻟﯿﻼ‌ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﻣﺪﺭﮎ ﺟﻌﻠﯿﻢ ﻭ ﺗﺮﻡ ﺁﺧﺮﯼ ﮐﻪ ﭘﺎﺱ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﻃﺎﻗﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎی درشت ﻭ ﺣﻠﻘﻪ هاﯼ ﺍﺷﮑﺶ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ…ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺑﯿﺎﺩ ﻭ ﻋﮑﺲ ﺍﻟﻌﻤﻞ ﻧﺸﻮﻥ ﺑﺪﻩ.ﻧﺴﺘﺮﻥﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮﻡ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯼ؟ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﺗﻮﯼ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش ﻓﺸﺎﺭﻡ ﺩﺍﺩ.-ﺣﻖ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﻬﺎﺭ…ﺑﺨﺪﺍ ﺣﻖ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻨﺠﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ…ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺭﯼ ﻫﯿﭽﯽ ﻋﻮﺽ ﻧﻤﯿﺸﻪ…ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﯼ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﯽ؟-ﮐﺎﺭ؟؟ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﯼ؟-ﺑﺒﯿﻦ ﻣﻦ ﺍﻻ‌ﻥ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﮐﺎﺭﻭﺭﺯ ﺗﻮﯼ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﯼ ﺁﺏ ﻭ ﻓﺎﺿﻼ‌ﺏ ﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺍﮔﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﺑﺸﯽ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺣﻘﻮﻗﺶ ﮐﻤﻪ ﻭﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ.-ﺍﻣﺎ ﻣﺪﺭﮐﻢ؟؟- ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ…ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﮐﺎﺭﻭﺭﺯ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﻣﯿﺸﯽ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ.ﺑﯽ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺳﺮﺵ ﺭﻭ ﺑﯿﻦ ﺩﺳﺘﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ…ﻣﻦ…ﺍﯾﻨﺠﺎ…ﺍﯾﻦ ﺍﺗﺎﻕ…ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺰﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎﺩﯼ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﻪ ﺭﻧﮓ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺭﻭ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ.ﭼﺸﻤﺎﻡ ﺭﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮﯼ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺷﯿﺮﯾﻨﻢ ﻏﻠﺖ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩﻡ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺩﺭ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﻡ ﺭﻭ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩ.-ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ-ﺳﻼ‌ﻡ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﮔﻞ…ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻄﻮﺭﻩ ﺩﺧﺘﺮ؟ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻧﺶ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺗﻮﯼ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﺧﻨﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ.-ﺳﻼ‌ﻡ ﻣﻬﻨﺪﺱ…ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺷﮑﺮ ﺧﻮﺑﻢ…ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮﺭﯾﺪ؟؟؟ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﻄﻮﺭﻥ؟ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻢ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺭﻭ ﻧﺸﻮﻥ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﻬﺶ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺸﯿﻨﻪ.ﻣﻬﻨﺪﺱ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺳﻼ‌ﻣﺘﻦ…ﺑﺸﯿﻦ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺎﺵ.ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﻬﺶ ﺯﻝ ﺯﺩﻡ…ﯾﻪ ﻣﺮﺩ ﺣﺪﻭﺩﺍ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺑﺪﻧﺶ ﺭﻭ ﭘﺸﺖ ﮐﺖ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻣﺸﮑﯽ ﭘﻨﻬﻮﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮﺍ…ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﯼ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯼ ﻭ ﻧﺎﻓﺬﺵ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻧﻔﻮﺫ ﮐﻨﻪ.-ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ﺑﺎ ﺻﺪﺍﺵ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﭘﻠﮏ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﻭﻣﺪﻡ.-ﻫﯿﭽﯽ…- ﻫﯿﭽﯽ؟؟ ﺑﻬﺎﺭ ﺗﻮ ﺍﻻ‌ﻥ ﯾﻪ ﻣﺎﻫﻪ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪ ﺍﯾﻨﺠﺎﯾﯽ…ﭼﺮﺍ ﻫﻤﺶ ﺗﻮﯼ ﻻ‌ﮎ ﺧﻮﺩﺗﯽ؟ﻣﻬﻨﺪﺱ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺑﻮﺩ…ﻣﻌاوﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺗﮏ ﺗﮏ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪﺍﺵ ﺳﺮ ﻣﯿﺰﺩ ﻭ ﺣﺎﻟﺸﻮﻥ ﺭﻭ ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪ…-ﺭﺍﺳﺘﺶ ﯾﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﻭ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺍﻡ…ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﯾﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ.ﻫﻤﻮﻧﺠﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻡ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ.-ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻡ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺕ ﭼﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻣﺎ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﯾﻪ ﺗﺮﻡ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺗﺎ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﺖ ﺗﻤﻮﻡ ﺑﺸﻪ…ﺍﮔﻪ ﺑﺨﻮﺍﯼ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﻨﯽ.-ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﻭﺍﻻ‌…ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﻭﻟﯽ…-ﻭﻟﯽ ﻭ ﺍﻣﺎ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺪﺍﺭﻩ…ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺍﺕ ﺭﻭ ﺑﻨﻮﯾﺲ ﺑﻬﻢ ﺑﺪﻩ.ﯾﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﺍﺯ ﺗﻮﯼ ﺭﻭﺯ ﺷﻤﺎﺭ ﮐﻨﺪﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺍﻡ ﺍﻭﻥ ﺭﻭ ﺑﺴﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ.ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﺶ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯿﺸﺪ ﺁﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ.ﻣﻬﻨﺪﺱ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺗﻮﯼ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﺸﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺩﺭﺳﻢ ﺭﻭ ﺗﻤﻮﻡ ﮐﻨﻢ…ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻮﺍﻧﻪ ﯼ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻋﻤﻮﻫﺎﻡ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺯﻣﯿﻦ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﻖ ﻣﻦ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﺭﻭ ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮﻡ…ﺑﺎ ﺗﻼ‌ﺵ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻣﺠﻮﺯ ﯾﻪ ﮔﻠﺨﻮﻧﻪ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﻭ ﺗﻮﯼ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺍﺯ اون ﺯﻣﯿﻦ ﻫﺎ یه ﮔﻠﺨﻮﻧﻪ ی بزرگ اﺣﺪﺍﺙ ﮐﻨﻢ.ﻣﻬﻨﺪﺱ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮﺭ ﻣﻦ…ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻓﺎ ﻭ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﻡ…ﺗﻤﺎﻡ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﻡ ﭘﯿﺸﺶ ﭼﺎﻝ ﻣﯿﺸﺪﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﻣﯿﺸﺪﻥ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺪﺭﮐﻢ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﯼ ﻣﺎﻟﯿﺎﺕ ﺷﺪﻡ…ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ ﻣﺎﻟﯿﺎﺕ ﺑﺮ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ.ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻤﯿﺰ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺭﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺧﺬ ﻣﺎﻟﯿﺎﺕ ﺑﻮﺩ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﺷﺪﻡ.ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺮﻗﯽ ﺭﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻃﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﻫﺎﺭﻭ ﻣﺪﯾﻮﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﺑﻮﺩﻡ.ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ از ﺗﺎﺑﺴﻮﻥ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﻫﻮﺍ ﺩﺍﻍ ﺑﻮﺩ.ﻗﻄﻌﯽ ﺑﺮﻕ ﻭ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﻫﻮﺍ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﮐﻼ‌ﻓﻪ ﺍﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ…ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﯼ ﺍﺗﺎﻕ ﮐﺎﺭﻡ ﻭﺍﯾﺴﺎﺩﻡ….ﺗﻖ ﺗﻖ ﺗﻖ…ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ…ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﺑﺮﺩ.ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﻣﺮﺩ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺷﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﭼﻬﺎﺭﭼﻮﺏ ﺩﺭ ﻭﺍﯾﺴﺎﺩﻩ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻣﻌﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ.-ﺳﻼ‌ﻡ ﺍﺳﺘﺎﺩ…ﺣﺎﻟﺘﻮﻥ ﺧﻮﺑﻪ؟ﺫﻭﻕ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﺍﻭﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮﺩﻩ.-ﺗﻮ؟؟؟ ﺍﯾﻨﺠﺎ؟؟؟ ﺍﮔﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﮑﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﯽ…ﺑﻬﺎﺭ ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ ﺩﺭﺳﺘﻪ؟-ﺩﺭﺳﺘﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ، ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﯾﺎﺩﺗﻮﻧﻪ.ﺑﺮﻕ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺭﻭ ﻣﯿﺸﺪ ﺗﻮﯼ ﭼﺸﻤﺎﺵ ﺩﯾﺪ….ﺁﺭﻭﻡ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﯼ ﺁﺑﯽ ﺭﻧﮓ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ.-ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩﻡ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﯿﻨﻤﺘﻮﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩ ، ﮐﻤﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﺎﺩ؟-ﮔﻔﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺭﻭ ﺑﯿﺎﺭﻡ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ…ﻣﻤﻨﻮﻥ ﻣﯿﺸﻢ ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﻨﺪﺍﺯﯾﺪ.ﺑﻬﺶ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺸﯿﻨﻪ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺭﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺎﺯﺵ ﮐﺮﺩﻡ.ﻧﯿﻤﺎ…ﻧﯿﻤﺎ ﻣﻌﯿﻦ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺳﺎﻝ 1356-ﮐﺎﺭﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺗﻮﻧﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ؟-ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻤﺎ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺭﻩ.ﻫﻤﻮﻧﺠﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪﻡ ﺍﻃﻼ‌ﻋﺎﺕ ﮐﺎﺭﺧﻮﻧﻪ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺗﻮﯼ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ.-ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻓﻘﻂ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻟﯿﺎﺗﺶ ﺭﻭ ﻣﯿﺪﯾﻦ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺒﺨﺸﯿﺪﺵ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﻟﯿﺎﺗﺶ ﺭﻭ ﺑﺪﻡ ﺁﺧﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﻫﯿﭽﯽ ﻣﺎﻟﯿﺎﺕ ﻧﺪﺍﺩﯾﻦ.ﮔﺮﻣﺎﯼ ﻫﻮﺍ ﺍﺫﯾﺘﺶ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺘﺶ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﺶ ﺭﻭﯼ ﺩﺳﺘﻪ ﯼ ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎﺭﯾﺶ.-ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺩﻧﺪﻭﻥ ﺍﺳﺐ ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯽ ﺭﻭ ﺑﺸﻤﺎﺭﻥ…ﻣﯿﺸﻤﺎﺭﻧﺶ؟ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ…-ﺍﯾﻨﻢ ﺣﺮﻓﯿﻪ ﺍﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﻣﻦ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺍﺯ ﭘﺲ ﺩﻭ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﻣﺎﻟﯿﺎﺕ ﺑﺮ ﺑﯿﺎﻡ.-ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﻐﻠﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺗﻪ…ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺻﻔﺮ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺒﻠﻎ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺗﺒﺪﯾﻠﺶ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﺩﻭﯾﺴﺖ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ.ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺭﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ.-ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺯ ﺷﻐﻠﻢ ﺳﻮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻢ؟؟ ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺁﺩﻣﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ.-ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﺳلطﺎﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﺁﺟﯿﻞ ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ…ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻡ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻭﻧﺎ ﺭﻭ ﺑﺬﻝ ﻭ ﺑﺨﺸﺶ ﮐﻨﻢ…ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺗﻬﺶ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﯾﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻭﻟﯽ ﺣﺎﺿﺮﻡ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻡ.ﻣﻨﻈﻮﺭﺵ ﺭﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺏ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪﻡ…ﺭﺷﻮﻩ…ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺍﺯﺵ ﺑﯿﺰﺍﺭ ﺑﻮﺩﻡ.-ﭼﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﺯ ﺁﺟﯿﻼ‌ﺗﻮﻥ ﺭﻭ ﺣﺎﺿﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﯾﺪ؟…ﯾﻪ ﻣﺸﺖ؟؟؟ ﺩﻭ ﻣﺸﺖ؟؟؟ ﯾﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ؟؟؟ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺶ ﻧﺸﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺣﺮﯾﻒ ﺿﻌﯿﻒ ﺭﻭ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﯼ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻪ.-ﺍﻭﻧﻘﺪﺭﯼ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺳﺮﮔﺮﻣﺘﻮﻥ ﮐﻨﻪ.-ﻣﺜﻼ‌؟؟-ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﺎ ﮐﺎﻓﯿﻪ؟؟ﺗﻮﯼ ﭼﺸﻤﺎﯼ ﺳﺒﺰﺵ ﺯﻝ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩﻡ.-ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺧﻮﺵ ﺍﺷﺘﻬﺎﯾﯽ…ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺻﺪ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺎﺷﻪ.ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ اش رو آروم بستم و دستام رو گذاشتم روش،ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﺑﻮﺩﻡ…ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺟﺴﺎﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻋﺼﺎﺑﻢ ﺑﻬﻢ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ.-ﻣﻦ ﺍﻫﻠﺶ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﻌﯿﻦ.-ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﻧﯿﻤﺎ ﺻﺪﺍﻡ ﮐﻨﯽ…-ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪﻡ ﻣﻌﯿﻦ ﺻﺪﺍﺗﻮﻥ ﺑﺰﻧﻢ ﺍﯾﻨﺠﻮﺭﯼ ﺭﺍﺣﺘﺘﺮﻡ.-ﻣﯿﻞ ﺧﻮﺩﺗﻮﻧﻪ…ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﻫﺮ ﺁﺩمی ﯾﻪ ﻗﯿﻤﺘﯽ ﺩﺍﺭﻩ.ﮐﻨﺘﺮﻟﻢ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺩﺍﺩ ﮐﺸﯿﺪﻡ-ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺎﺵ ﻧﯿﺴﺘﻢ.ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ.-ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ…ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻧﺘﻮﻥ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻡ.ﮐﺘﺶ ﺭﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ…ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﺶ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ.ﭼﻨﺪ ﻗﺪمی ﺍﺯ ﻣﯿﺰ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ.-ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺷﻤﺎﺭﺗﻮﻥ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟؟ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻧﻪ ﺑﮕﻢ…ﺭﻭﯼ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺍﻡ ﺭﻭ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﻬﺶ ﺩﺍﺩﻣﺶ ﻭ ﺍﻭﻧﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﻓﺖ…ﺭﻓﺖ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﻮﯼ ﺍﻭﺩﮐﻠﻦ ﺧﻨﮏ ﻭ ﻣﻼ‌ﯾﻤﺶ ﺗﻮﯼ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻮﻧﺪ…-ﺑﻬﺎﺭ…ﺑﻬﺎﺭ ﺻﺪﺍﯼ ﺯﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺖ ﻣﯿﺎﺩ.-ﺩﺍﺭﻡ ﻇﺮﻓﺎ ﺭﻭ ﻣﯿﺸﻮﺭﻡ…ﻧﺴﺘﺮﻥ ﺑﺒﯿﻦ ﮐﯿﻪ.-ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻪ.ﺷﯿﺮ ﺁﺏ ﺭﻭ ﺑﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺭﻓﺘﻢ.ﺗﻤﺎﺱ ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺯﻧﮓ ﺯﺩ.-ﺑﻠﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ…-ﺳﻼ‌ﻡ…ﺧﺎﻧﻮﻡ ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ؟؟-ﺳﻼ‌ﻡ…ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ-ﻧﯿﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ…ﻧﯿﻤﺎ ﻣﻌﯿﻦ ، ﯾﺎﺩﺗﻮﻥ ﻫﺴﺖ؟-ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﻣﺎ ﺑﺮﯾﺪ؟-ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ ﺩﺍﺭﯾﺪ…ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﮔﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻨﻢ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﻮﯼ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺗﺎ ﺍﻻ‌ﻥ ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﺧﺒﺮﯼ ﺍﺯﺵ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ…ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﮑﺎﺭﻡ ﺩﺍﺭﻩ ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﺩﻋﻮﺗﺶ ﺭﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩﻡ…ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺟﻠﻮﯼ ﺁﯾﻨﻪ ﯼ ﻗﺪﯼ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﻭﺍﯾﺴﺎﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ…ﺭﻧﮓ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﯾﺨﯿﻢ ﺑﺎ ﻣﺎﻧﺘﻮﯼ ﻣﺸﮑﯿﻢ ﻫﺎﺭﻣﻮﻧﯽ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ…ﺷﺎﻝ ﺳﻔﯿﺪﻡ ﺭﻭ ﺑﺎ ﮐﻔﺸﺎﯼ ﻇﺮﯾﻔﻢ ﺳﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﻪ ﺯﺩﻡ ﺑﯿﺮﻭﻥ.ﺩﻩ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﻓﺘﺮ ﻭﮐﺎﻟﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﺍﻡ ﻣﻨﺘﻈﺮﺵ ﺑﻮﺩﻡ که یﻪ ﺯﺍﻧﺘﯿﺎﯼ ﻣﺸﮑﯽ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﺎﻡ ﺗﺮﻣﺰ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺯﺵ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪ.-ﺳﻼ‌ﻡ…ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻭﻗﺘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﯼ؟؟- ﻧﻪ ﻣﻨﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻭﻣﺪﻡ.ﺍﻭﻣﺪ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﺟﻠﻮ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﻡ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ…ﮐﺖ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ خاکستری ﺍﻧﺪﺍﻣﺶ ﺭﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺸﻮﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩ…ﺭﻧﮓ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺯﯾﺮ ﮐﺘﺶ ﺭﻭ ﺑﺎ ﮐﻔﺸﺎﯼ ﭼﺮﻣﯽ ﻭ ﻣﺸﮑﯿﺸﺶ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ…ﺑوی اﻭﺩﮐﻠﻦ ﻣﻼ‌ﯾﻤﺶ ﺁﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻠﺴﻪ ﻓﺮﻭ ﻣﯿﺒﺮﺩ.-ﺧﺐ ﻗﺮﺍﺭﻩ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﯾﻢ؟-ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﻣﻦ.ﺟﺎ خورﺩﻡ ﻭ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ…-ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﮐﺎﺭ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺑﺮﯾﻢ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﯾﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎﭖ.ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩ…-ﻧﮑﻨﻪ ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟-ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺘﺮﺳﻢ؟-ﻧﺘﺮﺱ ﺩﺧﺘﺮ…ﻣﻦ ﺍﺳﺘﺎﺩﺗﻢ ﻫﺎ…ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻭ ﺑﮕﯿﺮ ﻭ ﺑﺒﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ.ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ-ﺭﺍﺳﺘﯽ ﻧﻈﺮﺕ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﺎﺕ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﯿﻪ؟؟ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺩﺳﺘﺸﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺳﻪ؟؟-ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ…ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺪ ﻣﯿﺪﻭﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﻠﻮﻍ ﺑﺎﺯﯾﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻦ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺑﺒﺮﻥ.-ﻭﻗﺘﯽ ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﺯﺑﻮﻥ ﺧﻮﺵ ﺣﻘﺖ ﺭﻭ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﻣﺠﺒﻮﺭﯼ ﺩﺍﺩ ﺑﺰﻧﯽ ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﻨﯽ.-ﻭﻟﯽ ﻣﺎ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﯿﻢ ﺣﻖ ﺑﺎ ﮐﯿﻪ.-ﺣﻖ ﮐﺎﻣﻼ‌ ﻭﺍﺿﺤﻪ…ﺳﺮ ﻣﻠﺖ ﺷﯿﺮﻩ ﻣﺎﻟﯿﺪﻥ ﻭ ﺗﻮﯼ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺗﻘﻠﺐ ﮐﺮﺩﻥ.ﺑﺮﺍﯼ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺤﺚ ﮔﻔﺘﻢ-ﻣﯿﺸﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺧﻮﻧﺘﻮﻥ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟-ﺟﺎﯼ ﺩﻭﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ…ﻣﻌﺎﻟﯽ ﺁﺑﺎﺩ…ﺍﻻ‌ﻥ ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ.ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯿﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ ﺩﺍﺩﻡ…ﭘﻨﺠﺮﻩ ﯼ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺳﺮﻋﺖ ﮐﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎﺩ ﻣﻼ‌ﯾﻤﯽ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺭﻭ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮐﻨﻪ.ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺟﻠﻮﯼ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺭﯾﻤﻮﺕ ﺩﺭ ﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ.با سلام…یکم از تمامی دوستان محترمی که مشتاق خوندن ادامه ی این ماجرا بودن بخاطر دیر آپ شدن داستان معذرت میخوام…دوم قربون دستتون امتیاز مارو هم بدید تا داستان این بنده ی حقیر به لطف دوستان کله پا نشهسوم از مهندس گل پسر عزیز (پارسا) بخاطر همکاری برادرانه اش تشکر میکنم.نوشته کفتار پیر-پژمان